Celem tej książki jest analiza procesu terapii językowej osoby z afazją, z uwzględnieniem kwestii związanych z umiejętnością czytania i pisania. Opiera się na praktyce klinicznej i pozycjach teoretycznych, aby rozwiklac granice między tymi dwiema modalnościami językowymi. W ramach neurolingwistyki enuncjacyjno-dyskursywnej przyjmuje się pojęcie języka jako czynności konstytutywnej, jako pracy historycznej o charakterze spolecznym. Oralnośc i pismo również podążają za tym pojęciem języka i w ten sposób dychotomia między nimi zostaje odrzucona i są one postrzegane jako kontinuum praktyk spolecznych. Z tej perspektywy teoretycznej rozwijane jest podlużne monitorowanie podmiotu Ma, który używa pisma jako zasobu ekspresyjnego, jednocześnie z oralnością, w procesie (ponownego) opracowywania zmienionego języka.